9 dzień, 18.07.2015, sobota, Ushguli, czemu nic nie jemy a wieczorem tylko jedno..

Trasa: 307 km,

Ushguli-Mestia-Senaki-Kutaisi-????

Wyprawa: 4182 km

Śniadanie mieliśmy umówione na 9:00 rano ale postanowiliśmy wstać wcześniej i pójść na spacer po Ushguli.

Piękna pogoda, błękitne bezchmurne niebo, słoneczko i wioska jakby żywcem wyjęta z zeszłego stulecia przykucnięta u stóp olbrzymich szczytów Kaukazu.

Wąskie i strome dróżki wiodły pomiędzy wybudowanymi głównie z kamienia, chylącymi się ku ziemi chatami. Przed domami zamiast samochodów parkowały krowy i konie a na przydomowych łączkach pochyleni staruszkowie ścinali kosą trawę.

Wspięliśmy się na niewielki pagórek skąd mieliśmy oszałamiający widok na wioskę i otaczające je szczyty górskie z najbardziej wyniosłym, błyszczącym od śniegu Szcharą, 5086 m n p m. Parę fotek, kilka chwil zachwytu i czas trzeba było wracać na śniadanie. Niektórzy wracali nawet całkiem szybko, gdyż albowiem goniły nas krowy.

Śniadanie tak jak wczorajsza kolacja było przepyszne. Dania do wyboru do koloru: omlety, smażony makaron, sałatka z twarogu i kaszy oraz przepyszne racuchy! Akurat z nami w pokoju siedziały córki gospodarzy to skorzystaliśmy z okazji o poczęstowaliśmy dziewczynki i gospodynię krówkami. Chyba wszystkim smakowały. Ze strachem tylko wypatrywaliśmy babci, baliśmy że znów dostaniemy ochrzan że "nic nie jemy".

Po śniadaniu pakowaliśmy się, gdy do naszego pokoju nieśmiało zapukała gospodyni i poprosiła Bodzia o pomoc. Myśleliśmy, że chodzi o przestawienie motocykla czy coś, ale Bodzio dostał za zadanie pomoc w komunikacji z grupą Polaków, która też zakwaterowała się w "naszym" pensjonacie. Grupka Polaków okazała się grupką Czechów. Ale Bodzio i tak sobie poradził, po angielsku jakoś poszło z Czechami a z gospodynią po rosyjsku (którego Bodzio w sumie nie zna, ale widać szybko się uczy). Rozmowa wyglądała mniej więcej tak:

- Czy chcecie śniadanie? - tłumaczy Bodzio Czechom po angielsku

- Yes – odpowiadają Czesi

- Da – tlumaczy gospodyni Bodzio.

Dzięki niesamowitym zdolnościom językowym Bodzia Czechom udało się uzgodnić wszystkie szczegóły pobytu :)

Gdy pakowaliśmy bagaże na motocykle zaczepili nas młodzi ludzie siedzący na przyzbie pensjonatu i grzejący się w porannym słoneczku. Była to para z Izraela. Rok wcześniej byli motocyklem w Indiach. Ale do Gruzji się bali, ze względu na kiepską (całkowicie zresztą słusznie) opinię na temat gruzińskich kierowców.

Gospodarz w między czasie wyprowadził dwa koniki i namawia mnie na przejażdżkę. Wolę swojego Kucyka więc odmawiam grzecznie. Gospodarz nie poddaje się i w tej sytuacji proponuje handel – wymianę motocykla na konika. Kuszące, ale jednak się nie zdecydowałam :)

Cała rodzina wyszła nas pożegnać! Z żalem ruszamy w dalszą drogę. 

Ponieważ już wiemy, co nas czeka a do tego nie jesteśmy zmęczeni – idzie nam o wiele sprawniej niż wczoraj. A widoki tak samo przepiękne. Teraz mamy siłę je podziwiać i czas na zdjęcia. A przejazd przez kałuże to najlepsza zabawa – staramy się robić jak największe rozbryzgi :)

W Mestii zatrzymujemy się na krótki odpoczynek przy zupie Charczo i spacerek po miasteczku. Mijamy knajpę o swojsko brzmiącej nazwie "Wschód słońca". Następnym razem musimy tu wstąpić! Zaciekawiły nas też ładne, wyremontowane, czyste budynki. Z ciekawości zajrzeliśmy raz do środka – w środku nic nie było. Oprócz krowich kup. Dziwny zwyczaj.

Postanawiamy jechać w kierunku Kutaisi i szukać po drodze jakiejś polanki na nocleg. Na stacji benzynowej Bodzio odkrywa ze strachem, że spod korka miski olejowej wycieka mu olej. Dokręcamy korek i mamy nadzieję, że to wystarczy. I wtedy zauważamy plamę oleju pod kucykiem. Ech. Sprawdzamy, co to może być. Bodzio odkręca co tam jest do odkręcenia ale że bakuje nam trochę narzędzi – pożyczamy z pobliskiego warsztatu. Lokalizujemy wyciek pod zębatką zdawczą. Ponieważ niewiele możemy zrobić, przykręcamy co odkręciliśmy, oddajemy narzędzia i zbieramy się z nietęgimi minami w dalszą drogę. Cała nadzieja w serwisie w Tbilisi. Na razie będziemy kontrolować stan oleju i jakby co dolewać.

Nasze boje z motocyklem cały czas obserwował jakiś starszy, grubawy gość. Nawet kilka razy do nas podchodził ale w tym wypadku zawiodły nawet umiejętności językowe Bodzia. Ku naszemu zaskoczeniu jak już mieliśmy ruszać – gość do nas podszedł i wręczył nam po lodzie :) Nawet niezłe. Taki gość, że zastanawiałam się, czy to nie był błąd, że nie wzięliśmy gazu pieprzowego – a tu proszę, po lodziku...

20-30 km za stacją znajdujemy jakieś obiecujące krzaczki. Pierwsza próba rozbicia się na polance pali na panewce, gdyż polankę okupuje dwóch rybaków i zdaje się że będą siedzieć tam całą noc. Po angielsku ewakuujemy się na inną, wypatrzoną wcześniej łączkę, elegancko okoloną krzaczkami.

A nad głowami milion gwiazd...

Więcej zdjęć tutaj